غزل مناجاتی با خداوند
اگر چه بنـدۀ غـافـل، اگر چه نـادانم به زیر دین تو هستم، همیشه میدانم دلیل دارد اگر چـشم من ندارد اشك مرا زمین زده این كـثرت گـناهـانم خراب كردهام و روز و شب كریم الصفح میان سجدۀ توبه تو را تو را خوانم دلی كه جای تو باشد سراسرش نور ست سیه شده دل من، چون رفیق شیطانم دروغ و غیبت و تهمت مریض كرده مرا طبیب من به علی پیش توست درمانم به غیر تو همه دنبال نفع خود هستند از اینكه دل نسپـردم به تو، پشیـمانم انیس واقعی من فقـط خودت هستی بدون نور حضور تو جسم بیجـانم كرم نما كه كریمی و واسعه الرحمه رسیـدهام به تـباهـی خـدای رحـمانم همیشه آرزویم بوده تا كه جان بدهم به راه مـهـدی زهـرا، امـام دورانـم بیا به جان حـسیـنت ردم نكـن مولا نگاه كن به فـقـیرت، شكـسته بنـیانم حسین گـفـتم و از نام او دلـم لـرزید بـیـاد كـربـبـلایـش دوبـاره گـریـانـم قسم به گریه زینب غروب عاشورا به لحظهای كه صدا زد قتیل عریانم |